آشنایی با جاذبه های برزیل - مجری سفرهای گردشگری

به گزارش مجری سفرهای گردشگری: برزیل، بزرگ ترین کشور آمریکای جنوبی، تقریباً نیمی از این قاره را در اختیار دارد. تقریباً تمام خاک برزیل در نیم کره جنوبی قرار گرفته است و بیشتر آن نیز از نوع گرمسیری است. انبوه جنگل های بارانی در برزیل، میزبان حیات وحش و گیاهان عجیب وغریب است.

خط ساحلی برزیل در حاشیه اقیانوس اطلس به طول 7,400 کیلومتر، از سواحلی با ماسه های طلایی رنگ میزبانی می نماید. به علاوه، در داخل خاک برزیل منابع معدنی فراوانی نیز وجود دارد. طلای معادن برزیل همچنان تزئینات کلیساهای پرتغالی در این کشور را پوشش می دهد؛ کشوری که تا سال 1822 برزیل را در استعمار خود داشته است.

این تأثیر و نفوذ عمیق پرتغالی در معماری استعماری و هنرهای تزئینی، کاشی های لعابی و صیقلی در کلیساها و صومعه ها و حتی در زبان برزیلی نیز مشهود است. برزیل برای گردشگر ها یک بهشت گرمسیری و یک مقصد فرهنگی شگفت انگیز با جاذبه هایی برای همه سلایق است.

فرقی نمی نماید که به ساحل علاقه مند هستید، سودای جنگل نوردی در سر دارید، عاشق موزه های هنری در سطح دنیای هستید یا می خواهید در کارناوال ریو شرکت کنید، در برزیل هر چیزی متناسب با ذائقه شما یافت می گردد. این مقاله نگاهی به مهم ترین جاذبه های برزیل انداخته است؛ جاذبه هایی که گردشگران را در سراسر سال به این کشور آمریکای لاتین می کشانند.

1. شوگر لوف، ریودوژانیرو

قله گِرد کوه شوگر لوف که در دماغه ای جنگلی و پردرخت سر برآورده، نمادی شاخص از ریودوژانیرو با ارتفاع 394 متر بر فراز ساحل و شهر است. قله این کوه یکی از اولین جاهایی است که گردشگران برای دیدنی ریو و بندر و بعلاوه تجربه لذت سوار شدن بر تله کابین های معلقِ بین شوگر لوف و کوه مورو دا اورکا (Morro da Urca) سر می زنند.

اولین زیستگاه در ریو در زیر این قله ها و نزدیکی ساحل پرایا دا اورکا (Praia da Urca) پدید آمد و شما می توانید از یکی از سه قلعه موجود در این منطقه، به خصوص قلعه ستاره ای شکل سائو ژائو یا سنت جان (São João)، دیدن کنید.

2. مجسمه مسیح منجی، ریودوژانیرو

مجسمه بزرگ مسیح منجی به سبک معماری آرت دکو، آغوش خود به عرض 28 متر را به گونه ای گگردده است که گویی همه بشریت را در برمی گیرد. این مجسمه بر فراز شهر ریو قرار گرفته است و از بالای قله کورکووادو (Corcovado) به شهر و خلیج نگاه می نماید.

این قله 709 متری که مجسمه مسیح بر روی آن قرار گرفته است، بخشی از پارک ملی تیجوکا است و یک راه آهن مخصوص چنگک دار برای حرکت در مسیرهای پرشیب، شما را به این بالا و در کنار میدانی وسیع در اطراف مجسمه می آورد.

مجسمه 30 متریِ مسیح منجی در سال 1931 به دست مجسمه ساز لهستانی-فرانسوی، پل لاندوسکی (Paul Landowski) و مهندس برزیلی هیتور دا سیلوا کوستا (Heitor da Silva Costa)، ساخته شد. برای استحکام و تقویت این مجسمه از بتن و سنگ صابون استفاده شده است. سکوی 8 متری این مجسمه شامل یک کلیسا می گردد که در میان عروس و دامادها برای مراسم ازدواج بسیار محبوب است.

اگرچه مسیح منجی یکی از شناخته شده ترین جاذبه های گردشگری برزیل است، اما اغلب به اشتباه مجسمه مسیح منجی در کوه های آند نامیده می گردد. درحالی که آن مجسمه قدیمی تر بوده و در مرز میان آرژانتین و شیلی قرار گرفته است.

به هنگام بالا آمدن با قطار، می توان در میانه راه توقف کرد و به پارک ملی تیجوکا با جنگل های انبوه، چشمه ها و آبشارها و طیف گسترده ای از پرندگان، پروانه ها و گیاهان گرمسیری رفت.

3. کارناوال ریو

معدود نمایش ها و فستیوال هایی توانایی رقابت با کارناوال باشکوه ریو را دارند. این کارناوال، نمایشی افراطی از رنگ، صدا، نمایش و تجمل است.

اشتباه نکنید، این کارناوال صرفاً یک میهمانی شلوغ خیابانی نیست، بلکه نمایشی حساب شده و دقیق است که در آن دیدنگران می توانند رژه هایی از پایکوبیندگان حرفه ای سامبا را در ورزشگاهی مخصوص برای این کار در برزیل مشاهده نمایند؛ ورزشگاهی که به وسیله معروف ترین معمار برزیل، اسکار نیِمایر (Oscar Niemeyer) ساخته شده و به سامبودرومو (Sambódromo) معروف است.

این ورزشگاه 700 متر طول دارد و دیدنگران می توانند در دو طرف آن نشسته و شاهد رژه پایکوبیندگان و نوازندگان از مدارس مختلف پایکوبی سامبا باشند. آن ها در لباس هایی رنگارنگ و زیبا با یکدیگر رقابت می نمایند. اگر این صحنه های شلوغ و پرزرق وبرق نسبت به نمایش های فی البداهه برای شما مجذوب کنندهیت کمتری دارند، می توانید کارناوال های پایکوبی سامبا را در سالوادور، باهیا، رسیفی و دیگر شهرهای برزیل دیدن کنید.

4. آبشار ایگواسو

در جایی میان مرز برزیل، پاراگوئه و آرژانتین، رودخانه ایگواسو (Iguaçu) به شکلی دیدنیی در قالب یک نیم دایره از 247 آبشار خروشان به پایین دره ای می ریزد. درست در بالای این آبشار، عرض رودخانه به یک چهارم حد معمول آن کاهش می یابد و همین امر باعث می گردد که آب با فشاری بیشتر جریان یابد. بعضی از آبشارها دارای بیش از 100 متر ارتفاع هستند و چنان محوطه وسیعی را پوشش می دهند که هرگز تابه حال ندیده اید.

بهترین نما برای دیدنی آبشار ایگواسو، از داخل مرز برزیل است. مسیرهای پیاده روی و یک برج به شما امکان دیدنی منظره ها اطراف از نگاهی متفاوت را می دهند. به علاوه، یک پل در این محوطه به یکی از بزرگ ترین آبشارهای این مجموعه، موسوم به گلوی شیطان ختم می گردد.

بخش آرژانتینی آبشار نمای دیگری دارد، بنابراین بیشتر گردشگر ها ترجیح می دهند آبشار را از دو طرف دیدن نمایند. آبشار ایگواسو تحت مراقبت پارک ملی ایگواسو قرار گرفته است. این پارک که در سازمان دنیای یونسکو به ثبت رسیده، خانه جنگل های بارانی و بیش از هزار گونه از پرندگان و پستانداران نظیر آهو، سمورهای آبی، گربه وحشی و برگچه خوار است.

5. ساحل کوپاکابانا، ریودوژانیرو

به روزترین و معروف ترین قسمت از مرکز شهر ریو به خیابان بانوی ما از کوپاکابانا ختم می گردد که از یک طرف دارای چهار کیلومتر ساحل ماسه ای با دریایی زیبا است. این ساحل با یک تفرجگاه عریض و هموار با موزاییک های سیاه وسفید با طرح امواج و شبیه به خیابان های لیسبون در پرتغال، از ساختمان ها و ترافیک شهری جدا شده است.

ساحل کوپاکابانا صرفاً جایی برای فخر فروختن ریو نیست. بلکه فضایی محبوب برای عاشقان حمام آفتاب، شناگران و ساخت قلعه های شنی در روزهایی است که هوا خوب است.

در خیابان های این اطراف برای یافتن رستوران، مغازه های کوچک، کافه ها و ساختمان های قدیمی، در روزگاری که ریو مرکز برزیل بود، قدم بزنید. یکی از این ساختمان های معروف، کاخ کوپاکابانا است که تحت عنوان یک بنای ملی، حفاظت می گردد. می توان درون لابی این کاخ، خاندان سلطنتی و هنرمندان مطرح سینما را تصور کرد که زمانی در اینجا اقامت داشته اند.

6. جنگل های بارانی آمازون

در حدود 20 کیلومتری جنوب شرقی مانائوس (Manaus)، آب های تیره رنگ رود ریو نگرو (Rio Negro) به آب های شفاف ریو سولیموئِس (Rio Solimões) می پیوندد و مسیری 6 کیلومتری را در کنار یکدیگر و پیش از ادغام شدن در آمازون طی می نمایند.

سفرهای قایقی از مانائوس، شما را به محل تلاقی این دو رود می برد. دیگر سفرهای قایقی به شما امکان سفر به دل جنگل های بارانی و شبکه ای از رودها، کانال ها و دریاچه های شکل گرفته به وسیله این رودها را می دهد.

جزایر آناویلیاناس (Anavilhanas) در ریو نگرو، مجمع الجزایری همراه با دریاچه ها، جویبارها و جنگل های بارانی تشکیل داده اند که سطح کاملی از زیست بوم آمازون را به نمایش می گذارد. می توان در این منطقه میمون ها، تنبل ها، طوطی ها، لاک پشت ها، پرنده های توکان، تمساح های کیمن و دیگر جانوران را مشاهده کرد.

به علاوه، در نزدیکی مانائوس، پارک بوم شناختی ژانواری (Janauari) میزبان چندین زیست بوم مختلف است که می توان آن ها را به وسیله سفرهای قایقی در امتداد آبراه های باریک این منطقه کشف کرد. سراسر دریاچه این منطقه با گل های بزرگ نیلوفر آبی پوشیده شده است. این گل ها تنها در منطقه آمازون یافت می شوند.

وقتی که در مانائوس بودید، حتماً سری هم به سالن تئاتر آمازون بزنید. این سالن اپرا با معماری رنسانس ایتالیایی، به مانائوس به عنوان یک مرکز مهم فرهنگی در آمریکای جنوبی، اعتبار بخشیده است.

7. معماری مدرن در برازیلیا

شهر نو برازیلیا از دل طبیعت وحشی برزیل سر برآورد و در کمتر از سه سال ساخته شد تا در سال 1960 جای ریودوژانیرو به عنوان مرکز برزیل را بگیرد. این طرح جاه طلبانه از سوی لوسیو کاستا (Lúcio Costa) و اسکار نیمایر، تبدیل به نمونه ای از طراحی شهری و معماری پیشرو شد. برازیلیا امروزه نیز همچنان یکی از معدود شهرهای دنیا است که دارای یک طرح کامل و یک نقشه معماری واحد است.

صرف نظر از ترکیب مرسوم منطقه ها مسکونی و تجاری، سراسر بخش دولتی در برازیلیا از آثار معماری مهم تشکیل شده است. آثاری که به نوعی از جاذبه های گردشگری مهم شهر محسوب می شوند. بعضی از مهم ترین این آثار در اطراف میدان 3 قدرت قرار دارند؛ کاخ ریاست جمهوری، دادگاه عالی و دو ساختمان مجلس با معماری متفاوت، به همراه موزه تاریخی برازیلیا و معبد آزادی به دست اسکار نیمایر طراحی شده اند.

مشهورترین اثر این هنرمند در برازیلیا، کلیسای جامع متروپولیتنِ بانوی ما آپارسیدا است. سقف شیشه ای این کلیسا با ستون های خمیده و از جنس بتن نگهداری می گردد. دیگر اثر شاخص نیمایر قصر طاق ها است. در اطراف این قصر باغ هایی زیبا به چشم می خورد که به دست معمار برزیلی، روبرتو بورل مارکس، طراحی شده اند. او با نیمایر پروژه های متعددی در سراسر برزیل داشته است. موزه مُدور بومی های برزیل، طرح خود را از خانه مدور و سنتی یانومامو (Yąnomamö) الهام گرفته است.

اما بسیاری، بهترین کار نیمایر را بنای یادبودی می دانند که وی به احترام رئیس جمهور برزیل و مؤسس شهر برازیلیا، ژوسلینو کوبیشک، ساخته است. نام برازیلیا در لیست میراث دنیای یونسکو به ثبت رسیده است.

8. پلورینیو در سالوادور

نام شهر سالوادور، موسوم به شهر علیا (Cidade Alta)، به عنوان مرکز استعماری سابق برزیل، به لطف میزبانی از مجموعه ای بی نظیر از ساختمان های سبک استعماری در قرن های هفدهم و هجدهم، در لیست میراث دنیای یونسکو به ثبت رسیده است. این ساختمان های سبک استعماری در آمریکای جنوبی نظیر ندارند.

این منطقه قدیمی، موسوم به پلورینیو (Pelourinho)، جایی است که می توان در آن زیباترین کلیساها و صومعه های سالوادور را پیدا کرد. این ساختمان ها در زمانی ساخته شده اند که برزیل منبعی از ثروت های پرتغال بود و از طلای فراوان معادن آن برای تزئین این عبادتگاه های مذهبی و استعماری استفاده می شد.

زیباترین و مجلل ترین کلیسای شهر، سائو فرانسیسکو (São Francisco)، در اوایل قرن هجدهم ساخته شد و تمامی تزئینات آن لایه ای از طلا به خود دید. می توان در طاق ها و دالان های این کلیسا نمونه ای حیرت انگیز از کاشی کاری های نفیس پرتغالی، موسوم به آزولژو (azulejos)، را مشاهده کرد. اینجا که محل زندگی راهبان بود، در مجاورت کلیسای فرانسیسکان از شاخه سوم آن قرار گرفته است.

غیرممکن است از نمای حیرت انگیز این کلیسا با کنده کاری های درهم وبرهم و آشفته همراه با مجسمه ها و تزئینات ظریف غافل شوید. داخل کلیسا نیز بسیار مجلل است و حتی از معماری باشکوه باروک پرتغالی با جزئیات فراوان نیز پیشی می گیرد.

9. اورو پرتو

تخمین ثروت استان مینا ژرایس (Minas Gerais) در دوران شکوه خود در عصر استعمار برزیل، به وسیله نمای داخلی کلیساها در مرکز قدیمی آن، اورو پرتو (Ouro Preto)، آسان است. تمامی دیوارهای این کلیساها با طلا و الماس های به دست آمده از معادن اطراف شهر در قرون هفدهم و هجدهم، پوشیده شده اند. اورو پرتو که در دامنه دره ای پرشیب قرار گرفته است و با کوه ها احاطه شده است، جواهری از یک شهر استعماری است.

اما خیابان های پرشیب و باریک شهر و قرارگیری آن در دامنه کوه، نیازهای یک مرکز استانیِ در حال رشد را برآورده نمی کرد. درنتیجه، دولت از این شهر به مرکز استانیِ تازه تأسیس بلو هوریزونته کوچ کرد و اورو پرتو در گذشته متوقف شد.

کلیسای سائو فرانسیسکو و کلیسای جامع بانوی ما از پیلار با معماری سبک باروک و روکوکو در قرن هفدهم ساخته شده اند و نمونه هایی بی نظیر در این شهر هستند. اما معماری های استعماری شاخص در این شهر به قدری زیاد هستند که نام اورو پرتو در لیست میراث دنیای یونسکو به ثبت رسیده است.

شیب خیابان های شهر در بعضی نقاط به قدری زیاد است که تبدیل به پلکان شده اند. در اطراف این پلکان ها عمارت های استعماری بی نظیر و کلیساهایی با گنبد سفیدرنگ و برج های ناقوس به سبک معماری باروک دیده می گردد.

10. سواحل استان پرنامبوکو

آب های شفاف، درختان بلند نخل و سواحل طولانی با ماسه های نقره ای رنگ، تنها بخشی از معدود دلایلی هستند که پورتو د گالینیاس (Porto de Galinhas) به طور پی درپی به عنوان بهترین ساحل برزیل انتخاب می گردد. در کشوری با بیش از 7,000 کیلومتر خط ساحلی در امتداد اقیانوس اطلس که بیشتر سواحل آن نیز ماسه ای است، کسب این عنوان بسیار ارزشمند است.

شهر در امتداد ساحل توسعه یافته و آرام، رنگارنگ و ترکیبی از تفرجگاه های قدیمی شهری و بوتیک های شیک است. هتل ها و اقامتگاه های این شهر، به جای قرار داشتن در آسمان خراش های بلند، در نزدیکی زمین و ساحل مستقر شده اند. قایق های بادی زیبا شما را به نزدیکی حوضچه های مرجانی می برند؛ جایی که ماهی های گرمسیری زیبا در اطراف پای شما و در عمق کم شنا می نمایند.

می توان سوار بر یک قایق شد و به مردابی رفت که در آن اسب های دریایی کوچک در حال شنا کردن هستند. به علاوه، می توان با پوشیدن لباس غواصی به کاوش صخره های حیرت انگیز مرجانی یا کشتی های شکسته در زیر آب رفت. یکی دیگر از تفریحات مجذوب کننده در این ساحل، خرید یک بادبادک از دکه های اطراف و به پرواز درآوردن آن در نسیم خنک ساحلی است.

بندر پورتو د گالینیاس تنها یکی از سواحل زیبا در خط ساحلی 187 کیلومتری در استان پرنامبوکو (Pernambuco) است. در نزدیکی رسیفی، شهر تاریخی و قرن هفدهمی اولیندا (Olinda) با منظره ای رو به یک ساحل پرطرفدار، واقع شده است. سواحل اصلی رسیفی، بوا ویاژم (Boa Viagem)، سائو ژوزه دا کوروا گرانده (São José da Coroa Grande) و کارنه دِواکا (Carne De Vaca) هستند.

11. بلو هوریزونته

مرکز استان مینا ژرایس، اولین سفارش کاری اسکار نیمایر، معمار شهیر برزیلی، را به وی داد و امروزه این ساختمان های قدیمی از نیمایر گردشگران و علاقه مندان به معماری مدرن را به شهر بلو هوریزونته (Belo Horizonte) می کشانند. اولین اثر مهم نیمایر که او را به سرعت از دیگر معماران عصر خود متمایز کرد، کلیسای سائو فرانسیسکو د آسیس (São Francisco de Assis) در مجاورت دریاچه ای در محله پامپولیا (Pampulha) بود.

ساختمان نیمایر، به عنوان آپارتمانی موجی شکل و مشرف به میدان بزرگ آزادی در بلو هوریزونته، یکی دیگر از اولین آثار مهم نیمایر است. خطوط هندسی آشکار در اثر بعدی نیمایر با نام کاخ هنرها نشانه ای آشکار برای پارک شهر بلو هوریزونته است. این ساختمان از آثار معاصر صنایع دستی استان مینا ژرایس میزبانی می نماید.

ساختمان سبک پست مدرن ملکه آهن قراضه دیگر منظره مهم شهری در بلو هوریزونته است. اِئولو مایا و سیلویو پودستا طراحان این اثر مشهور هستند. این ساختمان در حال حاضر میزبان موزه معدن شناسی است.

12. موزه های هنری سائوپائولو

سائوپائولو میزبان بعضی از بهترین کلکسیون های هنرهای زیبا در آمریکای لاتین است و ساختمان هایی که این موزه ها در آن ها مستقر شده اند، از جاذبه های مهم معماری محسوب می شوند. موزه هنر سائوپائولو محلی برای نمایش کامل ترین کلکسیون هنر غربی، با آثاری از هنرمندانی از سبک رنسانس تا مدرن، است.

در این موزه 73 مجسمه برنزی وجود دارد که به دست هنرمندانی چون ادگار دگا، پیر آگوست رنوار، ادوارد مانه، ونگوگ، آنری ماتیس، پیکاسو و میرو ساخته شده اند. این موزه از ابتدای تأسیس تا به امروز، تمرکز خود را صرف نمایش آثار هنرمندان میانه قرن بیستم به بعد نموده است. ساختمان موزه نیز به دست لینا بو باردی، طراحی شده و یک اثر مدرن است.

اسکار نیمایر نیز عمارت دوسالانه هنرها در پارک ایبیراپوئرا (Ibirapuera) را طراحی نموده است. این عمارت میزبان موزه هنرهای معاصر در برزیل است. بیش از 8,000 اثر هنری از هنرمندانی چون پیکاسو، شاگال، کاندینسکی، میرو و مودیلیانی در کنار آثار نقاشان مطرح برزیلی در این موزه نگهداری می گردد.

موزه ایپیرانگا (Ipiranga) که از باغ های کاخ ورسای الهام گرفته است نیز از نقاشی ها و هنرهای تزئینی برزیل میزبانی می نماید.