بزرگترین مسیرهای ریلی (قطار) کانادا - مجری سفرهای گردشگری

به گزارش مجری سفرهای گردشگری: داستان مردانی که این خطوط آهن را ساختند، در کتاب­ها و فیلم­های هیجانی متعددی آورده شده است. از جمله دیگر نتایج تلاش­هایی که برای احداث خط آهن از میان کوهستان راکی انجام شد، ایجاد مسیرهایی بود که مردم را فقط برای تجربه هیجان سوار شدن بر ترن به سمت خط آهن می­کشاند.

حتی مقامات سلطنتی بریتانیا هم در کاین های شیک مستقر میشدند و همان طور که با سرعت از میان کوهستان­ها و جنگل­های شیبدار عبور می کردند، برای لذت بردن از یک نمای فوق العاده آماده می­شدند. شیب این نواحی آنقدر زیاد بود که گاهی برای یک سفر، چهار تا پنج لوکوموتیو لازم می­شد.

واگن­های پنجره دار ساخته شدند. ترن کانادایی هنوز یکی از این واگن­ها را دارد که همراه واگن­های گنبدی بوده و نمای پانورامای محشری ایجاد می­کند. اما سفر با قطار فقط به مناظر ختم نمی­شود. همان­طور که مایکل انرایت، گوینده رادیو و مؤسس کانادایی گفت، «سفر با قطار یکی از آخرین رشته ­هایی است که ما را به تاریخمان وصل می­کند».

تعجبی ندارد که بسیاری از کانادایی­ها سفر طولانی با قطار را به پرواز ترجیح می­دهند، با وجود اینکه با هواپیما سریع­تر به مقصد می­رسند. آنها نیز چیزی می­خواهند که همه ما می­خواهیم: زمانی برای مطالعه، تفکر، خیالبافی آسان، و پنجره­ای که بتوانند از آن به بیرون خیره شوند و دنیای غریب بیرون را تماشا کنند.

مونترال به تورنتو

بهترین مسیر برای تماشای مناظر زیبای دریاچه اونتاریو

مسیر: قطار از مونترال خارج شده و از روی رودخانه اوتاوا عبور می­کند. بسیاری از جهانگردان کانادایی قدیمی مانند دیوید تامپسون، پی­یر اسپریت رادیسون و ساموئل دی چمپلین از این قطار استفاده می­کردند.

حاشیه اونتاریو از میان جنگل و مزارع می­گذرد و می­توان با توجه به نام مناطقی که منشأهای فرانسوی تا انگلیسی دارند، بخش­های مختلف را شناخت.

در این مسیر جلوه ­هایی از مسیر دریایی سنت لارنس دیده می­شود. این مسیر برای کشتی­های بزرگی ساخته شده است که می­خواهند به سمت دریاچه ­های بزرگ بروند. خطوط باریک­تر می­شوند و صخره ­های تیز از میان تپه ­ها سربرآورده اند و سپس حاشیه از کانال ریدو عبور می­کند. این مسیر در سال 1832 برای حرکت سربازان و تسلیحات آنها ساخته شده بود.

نمای دریاچه اونتاریو، شرقی­ترین بخش پنج دریاچه بزرگ دارد که که در بخش­های مختلف آن مزارع متعدد در راستای تپه ­ها واقع شده اند و در حاشیه مزرعه ­ها درخت بادشکن کاشته شده است. از سمت اوشاوا، مسیر مشترکی بین قطارهای مسافرتی و قطارهای باری ایجاد شده است و سپس برج معروف CN تورنتو ظاهر می­شود و به مسافران خوش آمد می­گوید.

مدت سفر: روزانه پنج تا شش قطار، مسیر 4 ساعت و 40 دقیقه ای را طی می­کنند. در بخش درجه یک خدمات و غذای گرم ارائه شده و برای مسافران آورده می­شود.

چرا باید از این مسیر رفت؟ چون به این طریق، مسیر بین مرکز شهرها از مسیر هوایی هم زودتر طی می­شود، راحت­تر است و جذابیت بیشتری هم دارد.

تورنتو به وینیپگ

بهترین مسیر برای تماشای ایستگاه اتحادیه هنرهای زیبای قرن بیستمی تورنتو و لذت بردن از مناظر وحشی شیلد کانادایی

مسیر: این راه، اولین بخش مسیر چهار شبه بین تورنتو و ونکوور است و بدون شک یکی از بزرگترین سفرهای ریلی جهان را رقم می­زند. قطارها پس از عبور از کنار مناظر فوق العاده دریاچه اونتاریو و برج CN، از حومه شهر عبور می­کند و سپس از سمت دریاچه سیمکو به ساحل خلیج کمپنفلت می­رود. مزرعه ­های زیبا به صدها دریاچه صخره­ای ختم می­شوند که درختان کاج و برگریز آنها را دربر می­گیرند و نمای جنگلی شمالی ایجاد می­کنند.

ایستگاه ­های حفاظت شده بین راهی متعدد نشان می­دهند خط آهن این بخش چقدر اهمیت دارد؛ این ایستگاه ­ها چندین دهه پس از اینکه آخرین قطارها از مسیر عبور کردند، حفظ شده اند. بسیاری از ایستگاه ­ها به موزه ­های محلی تبدشل شده و معمولاً یک اطاق کارگری قطار (ون ترمز) در کنار آنها قرار دارد. برخی جوامع آنقدر دورافتاده بودند که مدرسه بچه ­ها در ترن­های خط آهن ایجاد شده بودند و باید تا مرتبه بعدی که قطار به محل می­رسید، تکالیف خود را انجام می­دادند.

این قطار از ناحیه چاپلیو کراون گیم عبور می­کند اما معمولاً تعداد زیادی خرس­، موس­ و گرگ­ در اطراف مسیر دیده می­شود.

کارخانه ­های تولید الوار و کابین­های چوبی در امتداد مسیر دیده می­شوند و کنار پل­های رودخانه، بست­های فلزی ساخته شده اند. زمانی آب این رودخانه ­ها استان تولیدکننده خز «voyageurs» را تأمین می­کردند. بارهای پوست از طریق مسیر آبی مسافت­های طولانی را طی می­نمودند.

هواپیما­های شناوردار مانند قایق ماهیگیری در دریاچه حرکت می­کردند. در فاصله نه چندان زیادی مرکز کاغذسازی سیوکس لوک­اوت قرار دارد و قطار از کنار ساحل دریاچه گمشده و قایق­های مسکونی شناور بر روی آن عبور می­کند.

درختان صنوبر مسیر به چمن­زار موجدار مانیتوبا ختم می­شوند و آسمان و افق دوردست بیشتر به چشم می­آیند؛ سپس پیش از ورود به شهر، وینیپگ از دور و در انتهای یک جاده 88 کیلومتری دیده می­شود. در پاییز، غازهای فراوانی در آسمان دیده می­شوند.

مدت سفر: کانادایی­ها در تابستان (ماه می تا اکتبر) سه بار در هفته و در زمستان (اکتبر تا می) نیز دوبار در هفته با این مسیر سفر می­کنند. مسافرانی که به هر یک از دو انتهای این مسیر می­روند، عصر راه می­افتند و پنج روز بعد، پس از صبحانه به مقصد می­رسند. مسیر تورنتو به وینیپگ حدود 34 ساعت است.

چرا باید به این مسیر رفت؟ در بین کشورهای دنیا، حتما کانادایی­ها بیش از سایرین به قطار وابسته هستند و تقریباً همه افراد یک بار خواسته اند از این مسیر رفت و آمد کنند. بنابراین این مسیر به طرزی غیرعادی شلوغ است.

وینیپگ به چرچیل

این مسیر، سفر قدرتمندی است که مسافران را به نواحی دوردست کانادا می­رساند و یادآور نقش حیاتی است که راه آهن در زندگی جوامع دورافتاده ایفا می­کند. در انتهای مسیر یعنی «رأس فولاد» می­توان شفق­های شمالی، شاهزاده دژ ولز و خرس­های قطبی و نهنگ­های بلوگا را دید.

مسیر: ایستگاه اتحادیه وینیپگ هنوز روزهایی که همه از قطار استفاده می­کردند را به یاد دارد. طی اولین سال­های تاسیس شهر، ساختمان گرد ایستگاه برای میزبانی مراسم سال نو نیز کاربرد داشت. با ادامه مسیر، به مزارع گندمی می­رسید که در حاشیه آنها درختان صنوبر کاشته شده اند و به تدریج مسافران را به جنگل می­رسانند. نواحی زراعی با مرزی از جاده و خط آهن جدا شده اند. جوامع کوچک تک خیابانی دیده می­شوند و مسیر های کوتاه آسفالته نیز در محدوده شهر به جاده خاکی متصل می­شوند. در انتهای مسیر، مزارع آفتابگردان و افرا قرار دارند و آخرین درخت برگریز، به جنگل کاج ختم می­شود.

شهر The Pas به دروازه شمال هم معروف است. این ناحیه برای اولین بار در سال 1691 توسط اروپاییان کشف شد و ملل اول (کانادایی­های بومی) ساکن آن بودند؛ تیرهای بلااستفاده سه پایه تلگراف برای مقابله با یخبندان ساخته شده بودند و با استفاده از لوله ­های سفید حرارتی نیز سعی شده بود تا حد ممکن زمین در حالت منجمد بماند تا زمین سوراخ نشود. این عوامل، یادآور شمالی بودن ناحیه هستند. در نزدیکی لوبوکا، ماشین­های کرایه­ای واژگون شده داخل باتلاق فرورفته اند و نشان می­دهند این ناحیه به پیشرفت وضعیت نیاز دارد؛ زیرساخت­های مسیر هرگز نمی­توانند تاب وزن جرثقیل­های تعمیری را بیاورند.

قبل از اینکه مسیر در جهت شمال شرق ادامه پیدا کند، یک انشعاب کوتاه به سمت شهر تامپسون و معدن نیکل دیده می­شود.

درست بعد از شهر گیلام، خط آهن از روی بلندترین پل مسیر (به طول 300 متر) از رودخانه نلسون می­گذرد. سدهای سگ آبی آبراه ­ها را بسته اند وخطوط مسیر زمینی هم از میان درختان صنوبر و کاج اروپایی عبور می­کنند که فصل رشد سخت و کوتاهی را می­گذرانند. مدتی بعد مسیر به «سرزمین لم یزرع» می­رسد؛ از آن زمین­ها که یا عاشقش می­شوید و یا از آن متنفرید.

چرچیل در سواحل خلیج هادسون قرار دارد و جمعیت آن کمتر از هزارنفر است. به علاوه محل جذابی بوده و یکی از بندرهای حیاتی ناحیه در آن قرار دارد (به علاوه یکی از علت­های ساخت خط آهن است)، و یک سیلوی غلات 140.000 تنی، ناحیه محافظت شده­ای برای خرس­های قطبی، دفتر پارک­های ملی و هتل­هایی را دربر می­گیرد که مسافران علاقمند به بازدید از نواحی توندرا و تماشای نهنگ­های بلوگا و خرس­های قطبی، می­توانند به آنجا بروند.

مدت: این قطار دوبار در هفته به سمت شمال می­رود و سه بار به سمت جنوب. قطار وسط روز از وینیپگ خارج شده و سفر حدود 44 ساعت طول می­کشد.

چرا باید از این مسیر رفت؟ هنوز هیچ جاده­ای به سمت چرچیل ساخته نشده، بنابراین این قطار همچنان یکی از مسیرهای استثنا به شمار می­رود. احتمالاً روحیه قوی اتحاد ناشی از سفر به این ناحیه خلوت، باعث شده مسافران از علاقه کانادایی­ها به جشن و خوشگذرانی خبر داشته باشند و واگن غذاخوری به محل اجتماعی تبدیل شود. وقتی چنین مسیر طولانی­ای به سمت شمال طی کنید، ناگهان درک بیشتری از مناطق اقلیمی و تغییر محیط­های زندگی پیدا خواهید کرد.

وینیپگ به جاسپر

همان معمارانی که ایستگاه گرند سنترال نیویورک را طراحی کرده بودند، ایستگاه وینیپگ را نیز طراحی نموده اند. به علاوه مناظر چمنزار و آسمان­های باز و دلگشا هم هنر دست همان معماران است.

مسیر: بیشتر مسیر سفر به پایتخت آلبرتا در ادمونتون را چمنزارهای وسیع و زمین­های پست تشکیل می­دهند. هرکسی که فکر می­کند چمن­زارها همیشه پست و بی­مزه هستند با دیدن مناظر این مسیر شگفت زده خواهد شد. مسیر خط آهن از روی پل­های سه پایه بلند راه آهن از روستاها عبور می­کند. ساسکاتون به نام شهر پل­ها معروف است. قطار از میان مزارع حاصلخیز سیب زمینی، گندم، کلزا و آفتابگردان عبور می­کند.

متاسفانه امروزه بخش زیادی از بالابرهای چوبی غلات که در میانه مناظر چمنزار دیده می­شدند، از بین رفته اند. در ورودی هر شهر با رنگی متفاوت و مخصوص، نام شهر روی دیوارهای چوبی درج می­شد.

بعد از مل­ویل، می­توانید درناها و شاهین­های درحال پرواز را ببینید. این فقط دو گونه از 260 گونه پرنده­ای است که در ناحیه حفاظت شده پرندگان نزدیک دریاچه کوهستان لست یافت می­شوند. دریاچه ­ها بین تپه ­هایی قرار دارند که بر فراز آنها، مزارع گاوداری بزرگ ساخته شده است. همانطور که قطار به لایه ­های پس از چاوین نفت­دار می­رسد (در این ناحیه الاغ­های بارکش دیده می­شوند)، می­توان پالایشگاه ­های اصلی نفت را در اطراف دید.

مسیر خط آهن قبل از ورود به پارک ملی جاسپر، از رودخانه 1.230 کیلومتری آتاباسکا عبور می­کند که به رنگ فیروزه­ای­اش معروف است. توقف در جاسپر آنقدر طولانی است که مسافران می­توانند به فروشگاه ­های نزدیک ایستگاه کانات سر بزنند و از ستون بخار عظیمی که قبلاً قطارهایی مانند قطار کانادایی را می­کشید، دیدن کنند.

مدت سفر: قطار از سمت غرب، صبح زود از وینیپگ خارج می­شود. سفر حدود 25 ساعت طول می­کشد. قطارهای سمت شرق در عصرگاه راه می­افتند.