آشنایی با جاذبه های ریودوژانیرو - مجری سفرهای گردشگری

به گزارش مجری سفرهای گردشگری: شهر ریودوژانیرو که بین کوه ها و دریا نهاده شده است، یونسکو در سایت میراث دنیای از آن به عنوان مکانی فوق العاده زیبا در میان بزرگ ترین شهرهای دنیا نام برده است.

چنین تحسین و تمجیدی از سوی سازمان یونسکو صرفاً به علت منظره ها طبیعی نیست؛ بلکه منظره فرهنگی شهر و ترکیب معماری و فضای سبز آن نیز از جمله دلایل آن هستند. ریودوژانیرو دومین شهر بزرگ برزیل است و از 1763 تا 1960 میلادی، مرکز این کشور بود. این شهر از طریق استعمارگران پرتغالی در اواسط دهه 1500 پایه گذاری شد و به عنوان بندرگاهی برای حمل و نقل طلا از معادن داخلی مورد استفاده نهاده شد. به نظر می رسد ریو همیشه در طول تاریخ نسبت به دارایی های خود، مانند کوه شوگرلوف بر فراز بندر و سواحل وسیع هلالی شکلش که همگی جزو برترین جاذبه های گردشگری این شهر هستند، مطلع بوده است. این چشم مقدارای بینظیر در کنار ساختمان های باشکوهی که هر یک به دوره ای از تاریخ ریو تعلق دارند، در توسعه این شهر به عنوان مقصد اصلی برزیل نقش به سزایی داشته اند. با ما همراه باشید تا در ادامه با مهم ترین جاذبه های گردشگری ریودوژانیرو آشنا شوید.

کوه شوگرلوف

کوه شوگرلوف (Sugar Loaf) که در ارتفاع 394 متری از سطح بندر نهاده شده است، از طریق مسیر خاکی باریکی به شهر متصل است. با یک تله کابین از پارک ژنرال چیبورسو (Praça General Tibúrcio) ابتدا به قله اورکا رفته و سپس با یک خط دیگر از آنجا به بالای قله شوگرلوف می رسید. از اینجا تمام سواحل کوهستانی، خلیج و جزایری که دور تا دور این کوه را احاطه نموده اند، خواهید دید. در کوهپایه این ناحیه، ساحلی به امتداد صد متر با نام پرایا دا اورکا (Praia da Urca) به چشم می خورد که در نزدیکی مرکز شهر ریو، در میان تپه کاراجو کوئو (Cara de Cão) و کوه شوگرلوف نهاده شده است. بر فراز این تپه نیز سه دژ نظامی وجود دارد که از این میان فقط دژ ستاره ای شکل سائو ژائو (São João)، متعلق به قرن شانزدهم، برای بازدید عمومی است.

مجسمه مسیح منجی

مجسمه مسیج منجی (Christ the Redeemer) بدون شک یکی از نمادهایی است که همه مردم دنیا با آن ریودوژانیرو را می شناسند. مسلماً سفر به برزیل بدون بازدید از این جاذبه نمادین کامل نخواهد بود. این مجسمه، بزرگترین مجسمه به سبک هنر نو در دنیا، ساخته شده از طریق پاول لندووسکی (Paul Landowski) مجسمه ساز فرانسوی-لهستانی، محسوب می شود. اما نکته بسیار چشم گیر آن است که این مجسمه در بالای کوه 710 متری کورکووادو (Corcovado) نهاده شده است. می توانید عظمت مجسمه را درک کنید؟ برای رسیدن به مجسمه باید مسیری 3.5 کیلومتری را با ون، قطار کابلی یا کوهپیمایی طی کنید. درون پایه 8 متری این مجسمه، کلیسای کوچکی نهاده شده است که در آن مراسم ازدواج و تعمید نیز برگزار می شود.

کارناوال ریو

یکی از مشهورترین جشن هایی که پیش از دوره ی پرهیز و روزه داری برگزار می شود و به مقدار جشن های مرسوم ونیز و نیواورلان شناخته شده است، کارناوال هایی هستند که زمستان هر سال در ریودوژانیرو برگزار می شوند. این جشن ها بلافاصله بعد از شروع سال نو برگزار می شوند، اما شکوه و جلال این مراسم ها چهار روز قبل از چهارشنبه خاکستری به اوج خود می رسد که صدها هزار دیدنگر را برای دیدن رژه های خیابانی، جشن های سامبا (نوعی پایکوبی برزیلی) و نمایش های متنوع دیگر به خود جذب می نماید. سایر شهرهای برزیل نیز چنین کارناوالی را برگزار می نمایند؛ بعلاوه در شهرهای باهیا (Bahia) و رِسیفی (Recife) نیز این اقدام یکی از بزرگ ترین رویدادهای توریستی به شمار می رود، اما کارناوال ریو پرشکوه ترین آن هاست. مجذوب کننده ترین بخش این کارناوال ها، رژه و هنرنمایی هنرآموزان مدارس سامبا به شمار می رود که در یک مکان معین که از طریق اُسکار نییِمایر (Oscar Niemeyer) معمار مشهور برزیلی طراحی شده برگزار می شود. سامبادرومو (Sambódromo)، نام محل مخصوص برگزاری این رژه طولانی است که صندلی های آن همانند یک ورزشگاه ورزشی به گونه ای طراحی شده که 50 هزار دیدنگر به راحتی می توانند پایکوبینده هایی را که با لباس های پر زرق و برقشان با یکدیگر رقابت می نمایند را دیدن نمایند. طول مسیر رژه 700 متر و عرض آن نیز 13 متر است. از این محل اولین بار در سال 1984 استفاده شد و در حال حاضر به محلی برای برگزاری بازهای المپیک سال 2016 تبدیل شده است.

ساحل کوپاکابانا

در دنیا شهرهای اندکی وجود دارند که از نعمت یک ساحل زیبای شنی در قلب شهر برخوردار باشند، چه برسد به ساحلی که به طول 4 کیلومتر یک طرف مرکز شهر را به طور کامل در برگرفته باشد. چند قدم آن طرف تر از ساحل کوپاکابانا (Copacabana)، خیابان آتلانتیکا، خیابان نوسا سنیورا دوکوپاکاپانا و خیابان های کوچک تری قرار دارند که ساختمان های مجلل و باشکوه برجای مانده از قرن های گذشته، هتل های مناسب و رستوران و کافه های محبوب را در خود جای داده است. کاخ مشهور کوپاکابانا، پادشاه بلامنازع این منطقه و هتل های موجود در ریو که در دهه 1920 بنا شده است، اکنون به عنوان یک اثر ملی از آن یاد می شود. در سال 1933 کاخ کوپاکابانا یکی از لوکیشن های تصویربرداری فیلم پرواز به سوی ریو (Flying Down to Rio) و میزبان خانواده های اشرافی و ستاره های مشهور سینما بوده است. این کاخ یاد آور ایام گذشته قدرت، توانگری و زیبایی ریو در زمانی که مرکز کشور برزیل به شمار می رفت می باشد. در جنوبی ترین بخش ساحل، دژ کوپاکابانا نهاده شده است که قدمت آن به سال 1914 باز می شود و صحنه شورش افسرانی بود که در سال 1922 این قلعه را به تصرف خود درآوردند و آن را به توپخانه ای بر فراز شهر بدل کردند.

پارک ملی تیجوکا

پارک ملی تیجوکا یا چیژوکا (Tijuca National Park) که در حوالی مجسمه مسیج منجی نهاده شده است، از جنگل تیجوکا و چندین منظره مشرف بر شهر حفاظت می نماید. برای بازدید از پارک باید در اواسط راه از قطاری که به مقصد کورکووادو حرکت می نماید، پیاده شده و در مسیر جاده ای که از درون جنگل می گذرد به گشت و گذار بپردازند. جنگل سه هزار و سیصد هکتاری تیجوکا، یکی از بزرگ ترین جنگل های درون شهری دنیا به شمار میرود که در اواخر 1850 بر روی زمین هایی که به علت کشت بی رویه قهوه نابود شده بودند، ایجاد شد تا از چشمه هایی که آب شهر را تأمین می کردند، حفاظت کند. اغلب درختان این جنگل از گونه بومی این منطقه می باشند و زیستگاهی برای میمون های کاپوچین (Capuchin)، کواتیس (نوعی راکون برزیلی)، پرندگان رنگارنگ توکان، شاهین ها، پروانه هایی با بال های آبی درخشان و بسیاری از گونه های جانوری دیگر مهیا نموده اند که ممکن است هنگام گشت و گذار در این جاده ها و مسیرهای پیاده روی با آن ها روبرو شوید.

در نزدیکی ایستگاه راه آهن کورکووادو (Corcovado)، لارگو دو بوچکاریو (Largo do Boticário)، یکی از دیدنیی ترین میدان های شهر ریو نهاده شده است که اطراف آن را خانه هایی به سبک دوران استعماری آمریکا احاطه نموده است. از عمارت موهو دا ویستا شِنِزا (Morro da Vista Chinesa)، واقع در ارتفاع 380 متری بر فراز این شهر ساحلی نهاده شده است منظره های از پارک شهرداری، باغ گیاه شناسی و بخش طویلی از قسمت جنوبی ساحل به چشم می خورد. بعلاوه منظره های از میرنچه دونا مارتا (Mirante Dona Marta)، منظره ای در برجستگی کوهی که بر فراز خلیج بوتافوگو (Botafogo Bay) نهاده شده است نیز قابل مشاهده است. از چشمه های موجود در این جنگل آبشارهای متعددی سرازیر می شود که از این نمونه می توان به آبشار سی متری کاستاچینیا تونه (Cascatinha Taunay) اشاره نمود. ساختمان موزه آکیود (Museu do Açude) در میان باغ پهناوری در نزدیکی این پارک واقع شده است و در آن کلکسیون با ارزشی از ظروف چینی شرکت وست ایندیا (West India)، تصاویری از منظره ها قدیمی شهر ریودوژانیرو که از طریق هنرمندان برزیلی و هنرمندان خارجی طراحی شده اند و آزولهو (azulejo)، کاشی های رنگی سنتی کشور پرتغال که متعلق به قرون هفدهم تا نوزدهم است، جمع آوری شده است.

پله های سلارون

یکی از تازه ترین جاذبه های گردشگری شهر ریو، پله های رنگارنگ اسکاداریا سِلارون (Escadaria Selarón) است که در سال 1990 جورج سلارون، هنرمند شیلی تبار به پاس خلق و خوی قابل احترام مردم برزیل به آن ها اعطا نموده است. جورج سلارین اقدام به تزئین پله های بی شمار موجود در مقابل درب خانه اش با موزاییک های ساخته شده از کاشی، سفال و آینه در رنگ های آبی، سبز و زرد (رنگ های پرچم کشور برزیل) نموده و این کار را تا آخرین روزهای زندگی خود در سال 2013 ادامه داد. سلارون کار خود را با کاشی های شکسته ای که از مصالح دور ریخته شده ساختمان های در حال ساخت و مخروبه های ساختمان های قدیمی جمع نموده بود شروع کرد، اما از زمانی که این اقدام او مورد توجه گردشگران نهاده شد، بسیاری از آن ها از سراسر دنیا برای او سفال و کاشی می آوردند تا در کار خود از آن ها استفاده کند. در حال حاضر این 250 پله با قطعاتی از کاشی ها و سفال و آینه ای که از بیش از 60 کشور دنیا گرد آمده، تزئین شده که 125 متر از پله ها را به خود اختصاص داده است. این پله ها به یک لوکیشن محبوب برای فیلم برداری نیز تبدیل شده به طوری که در ویدئوی پیشنهادی المپیک ریو نیز تصویری از آن گنجانده شده است.

جزیره پاکوئتا

جزیره پاکوئتا یا پاکتا (Paquetá)، با مساحتی کمی بیش از یک کیلومتر مربع، در خلیج گوآنابارا (Guanabara Bay) واقع شده است که تا میدان پانزدهم نوامبر (Praça 15 de Novembro) با قایق حدود یک ساعت فاصله دارد. در اوایل دهه 1800، زمانی که جان ششم امپراتور پرتغالی، این جزیره را برای گذران تعطیلات تابستانی خود انتخاب کرد، این مکان به یک تفرجگاه شیک و مد روز تبدیل شد (زمانی که ارتش ناپلئون پرتغال را اشغال کرد این جزیره مستعمره برزیل به مقر امپراتوری پرتغالی در سال 1808 تبدیل شد)، سولار دل ری (Solar del Rey)، قصری که جان ششم اغلب اوقات در آن اقامت داشت، از جمله ساختمان های قدیمی و مجذوب کنندهی است که کلیسای سائو روژ (São Roque) متعلق به سال 1698 و خانه خوزه بونیفاسو (José Bonifácio)، پدر استقلال برزیل را نیز شامل می شود. هیچ خودرویی اجازه ورود به این قصر را ندارد، در عوض گردشگران می توانند با پای پیاده، با اجاره دوچرخه و یا کالسکه ای که با اسب کشیده می شود در آن به گشت و گذار بپردازند. در این محل می توانید پس از پیدا کردن مکان مناسبی که ماهی تازه کباب شده ارائه می نماید منتظر مانده و در همین حین با دستان خود بر روی شن های ساحل نقاشی بکشید.

پارک پاسیو پابلیکو و سینلاندیا

پاسیو پابلیکو، پارک خوش منظره و زیبایی در امتداد ساحل آونیدا بیرا مار (Avenida Beira-Mar) است که طراحی آن در سال 1779 از طریق گروهی از هنرمندان انجام شد. این پارک، قدیمی ترین پارک عمومی برزیل و یکی از قدیمی ترین پارک های آمریکا محسوب می شود، جای جای این پارک پر از مجسمه های مستر والنتیم (Mestre Valentim) و آلاچیق هایی با نقاشی هایی از لئوناردو خوآکیم، دو نفر از طراحان این پارک است. ورودی باروک (Baroque entrance)، پلکان سنگی، فواره ها و مجسمه هایی از چهره های اساطیری، مهم ترین بخش این فضای سبز گسترده محسوب می شود. در قسمت شرقی این پارک و در امتداد خلیج، پارک فلامینگو (Parque do Flamengo) و مارینا داگلوریا (Marina da Glória) نهاده شده است، با باغ هایی که از طریق بورل مارکس و مومنتو آوس موتوس (Monumento aos Mortos) به عنوان یک بنای یادبود مدرنیست از افرادی که در جنگ دنیای دوم از دست رفته اند طراحی شده اند. در بخش های شمالی پارک فلامینگو، موزه هنرهای مدرن نهاده شده است. در مجاورت پاسیو پابلیکو، منطقه سینلاندیا (Cinelândia) نهاده شده است. این منطقه یکی از مراکز فرهنگی و سیاسی شهر ریو به شمار میرود و پر از ساختمان های دولتی باشکوهی است که قدمت آن به دهه های اول قرن بیستم و پس از آنکه ریو به مرکز برزیل تبدیل شد، بازمی شود. آموزشگاه ادبی برزیل در یکی از ساختمان های موجود در آونیدا پرزیدنت ویلسون نهاده شده است که همانند عمارت پتی تریانو در محوطه کاخ ورسای (Versailles) مدل سازی شده است. این ساختمان از طریق دولت فرانسه در سال 1923 برای محافظت از جامعه ای که در اواخر قرن نوزدهم از طریق گروهی از نویسندگان و شاعران با الهام از فرهنگستان فرانسه تأسیس شده بود اختصاص داده شد. هدف از تأسیس این جامعه، حفاظت از زبان پرتغالی برزیلی و نیز ارتقاء ادبیات برزیل است.

سواحل ایپانما و لبلون

در چهار کیلومتری کوپاکابانا، ساحل ایپانما و لبلون نهاده شده است که از طریق کانال یاردیم دو آلا (Jardim de Alá Canal) که آب دریاچه کم عمق لگا رودریگو فریتاس (Lagoa Rodrigo de Freitas) را تخلیه می نماید، از هم جدا شده اند. در مجاورت این تفرجگاه ساحلی، هتل های بزرگ، کافه های کنار خیابانی و رستوران های بسیاری نهاده شده است. این دو منطقه، اگرچه بیشتر به علت سواحل زیبای آن شناخته شده است اما با این حال به لحاظ فرهنگی نیز غنای فراوانی دارند و در آن چند گالری هنری و یک تئاتر آوانگارد نیز وجود دارد. هر یکشنبه پراکا دو کوانتال (Praça de Quental) در لبلون، میزبان بازار مخصوص عتیقه جات و پراکا جنرال اوساریو نیز محل بازار فروش صنایع دستی، موسیقی، هنر و غذاهای محلی یکشنبه بازار فیرا دو آرتساناتو دو ایپانماست. در کنار سواحل لگا رودریگو فریتاس (Lagoa Rodrigo de Freitas) چندین پارک و باشگاه ورزشی نهاده شده است. موقعیت این سواحل برای ورزش قایق رانی ریگاتا و سایر ورزش های آبی مناسب است. در ضلع غربی این دریاچه، یاردیم بوتانیکو (باغ گیاه شناسی) نهاده شده است که بیش از 5 هزار گونه گیاهی از سراسر دنیا، از جمله نیلوفرهای آبی و دیگر گیاهان منطقه آمازون در آن گردآوری شده است.

کلیسای نوسا سینیورا دو کارمو و مونته دو کارمو

کلیسای محلی نوسا سینیورا دو کارمو از سال 1808 تا 1889 نیایشگاه کوچک و کلیسای جامعی برای مسیحان محسوب می شد تا زمانی که در سال 1976، کلیسای مدرن دیگری جایگزین آن شد. کلیسای دیگری نیز با نام مونته دو کارمو (Monte do Carmo) در آن حوالی وجود دارد که از سال 1755 شروع به کار نموده است. از ویژگی های برجسته این کلیساها می توان به نمای باروک، درگاه سنگی و کنده کاری های سفید و طلایی رنگ آن که کار دست مستر والنتیم در کلیسای کوچک نویشیت (Chapel of the Novitiate) است اشاره نمود. کلیسای جامع قبلی که قدمت آن به سال 1761 باز می شود نیز سرشار از کنده کاری های هنرمندانه ای بوده و دارای یک محراب بلند از جنس نقره است. در خیابان مجاور، تنها خیابان بازمانده در شهر، کلیسای کوچک نوسا سینهورا دو کابو دا بوآ اسپرانسه (بانوی امید نیک ما)(Nossa Senhora do Cabo da Boa Esperança) نهاده شده است.

محله سانتا ترزا

سانتا ترزا (Santa Tereza)، منطقه ای پرشیب، با خیابان هایی خلوت و خانه هایی با قدمت صد ساله است که خاص ترین محله در شهر ریو به شمار میرود. کافه ها و رستوران های این مکان، محل مورد علاقه هنرمندان و روشنفکرانی است که به فضایی غیر متعارف گرایش دارند. هرچند بیشترین مجذوب کنندهیت این منطقه، گشت و گذار در خیابان های خوش منظره آن است اما جاذبه های گردشگری دیگری نیز وجود دارد که از آن جمله می توان به کلیسای محل و صومعه سانتا ترزا که قدمت آن به سال 1720 بازمی شود، اشاره نمود. در موزه چاکارا دو سیو (Chácara do Céu) کلکسیونی هنری از آثار برجسته مدرن، از جمله آثار پیکاسو، میرو، ماتیس و نیز مجسمه هایی چینی متعلق به قرون هفدهم تا نوزدهم گردآوری شده است. پارک داس روئینز (Parque das Ruínas) که در مجاورت این موزه نهاده شده است در حوالی یک عمارت اعیانی نهاده شده که نیازمند بازسازی است و به محلی برای برگزاری مراسم های هنری، موسیقی و نمایشی تبدیل شده است.

کاخ کوئینتا دا بوآ ویستا

باغ ها، ویلاها و کاخ های شاهانه سائو کریستوو (São Cristóvão) در حال حاضر به پارک های عمومی و موزه هایی تبدیل شده اند که مهم ترین آن ها کوئینتا دا بوآ ویستا (Quinta da Boa Vista) نام دارد. در طی سال های 1808 تا 1889، این کاخ محل اقامت خانواده سلطنتی بوده است و بعدها تغییر کاربری داده و در قالب کاخ سائو کریستوو بازسازی شده است. در این کاخ یک موزه ملی نهاده شده است که در آن بزرگ ترین کلکسیون های جانوری، گیاه شناسی، قوم نگاری و باستان شناسی کشور گردآوری شده و در مجموع شامل بیش از یک میلیون نمونه از این آثار است. در این پارک بزرگ، باغ هایی با دریاچه، جنگل های کوچک و چندین غار وجود دارد که گردشگران می توانند با استفاده از خط راه آهن مینیاتوری به آن ها دسترسی یابند. به علاوه درون این پارک یک باغ وحش وجود دارد که بیش از دو هزار گونه از پستانداران، پرندگان و خزندگان از برزیل و سراسر دنیا در آن نگه داری می شود.

سائو بنتو

بر روی تپه ای بر فراز بندر، کلیسا و صومعه سائو بنتو (São Bento)، یکی از برجسته ترین مجتمع های بندیکتین (Benedictine) در برزیل نهاده شده است. کلیسای اصلی که در سال 1617 بنا شده هیچ گونه راهروی نداشته است تا اینکه در نیمه دوم قرن هفدهم با افزودن هشت کلیسای کوچک در مجاورت آن بر وسعت آن افزوده شد. برترین هنرمندان طبقه بندیکتین در تزئین داخلی این بنا دست داشته اند. کنده کاری های بی شمار این بنا که تمام سطوح دیوار و کف ساختمان را پوشش داده است، عمدتاً کار دست یک راهب به نام دومینگوس دا کنکیکو (Domingos da Conceição) بوده است که مسئولیت ساخت مجسمه چهره های سنت بنکدیت و سنت اسکلاستیکا بر روی محراب بلند این ساختمان را نیز بر عهده داشته است. این کلیسای کوچک از طریق مستر والنتیم نقره کاری شده است و تعداد 14 نقاشی از ریچارد دو پیلار که مهم ترین نقاش بندیکتین برزیل استعماری محسوب می شد در این کلیسا نهاده شده است. شاهکار او، سینهور دوس ماتریوس (مصائب مسیح) (Senhor dos Martírios)، در اتاق نگه داری از اشیاء گران بها در مجاورت تالار این صومعه نهاده شده است.

سائو فرانسیسکو دا پنیتنسیا

ساختمان سائو فرانسیسکو دا پنیتنسیا (São Francisco da Penitência) به سه بخش با سه ورودی مجزا تقسیم شده است و نمای ساده و بی آرایه این کلیسا، غنای درونی و تزئینات بی نظیر داخل این بنا را در خود پنهان داشته است. فضای درونی که ساخت آن در سال 1657 شروع و در سال 1773 به سرانجام رسید، نمونه کم نظیری از کنده کاری های چوبی با طلاکاری های بدیع به شمار می رود. از هنرمندانی که در تزئین فضای درونی این کلیسا مشارکت داشته اند می توان به مانوئل و فرانسیسکو خاویر دو بریتو (Francisco Xavier de Brito) اشاره نمود که از مجسمه سازان و منبت کاران پرتغالی محسوب می شوند. آن ها سبک کاری بسیار مشابهی داشته اند که بریتو (Brito) نام دارد و در این سبک از اشکال تزئینی که آلجینیدیو و دیگر استادان باروک برزیلی را تحت تأثیر قرار داده به کار گرفته می شود. سقف این بنا دارای ابتدایی ترین نقاشی های خطای چشم (ترمپلوی) در برزیل است که در سال 1736 کار آن به اتمام رسید. این نقاشی ها اثر کائتانو دا کاستا کوئیلو (Caetano da Costa Coelho) بوده است، او بعدها نقاشی سقف شبستان را نیز به همان سبک انجام داد.

کلیسای جامع سن سباستین

ادگار فونسکا (Edgar Fonseca)، معماری که کلیسای جامع نو ریو را طراحی نموده است، با الهام از اهرام مایان، اشکال رو به بالای آن را در یک بافت مدرن و امروزی گنجاند. نوسا سینهورا دو کارمو، در طی سال های 1964 تا 1979 ساخته شد و اغلب با نام کلیسای جامع نو شناخته می شود تا از کلیسای جامع قدیمی تمایز داده شود. کلیسا جامع سن سباستین در فضای داخلی 96 متری خود دارای 5 هزار صندلی می باشد. چهار پنجره شیشه ای رنگی با ارتفاع 64 متری از کف ساختمان تعبیه شده است تا فضای داخلی این کلیسا با نورهای طبیعی، روشن کند. فضای درونی این کلیسا در شب، از طریق یک فانوس دریایی که در افق مرکزی کلیسا نهاده شده است روشن می شود. ریودوژانیرو، شهری در میان خلیج دریا و کوه هاست و جاذبه های گردشگری بسیار گسترده ای دارد به طوری که به جز تعداد معدودی از این منطقه ها، دسترسی محلی به بسیاری از آن ها ممکن نیست. خوشبختانه، سامانه حمل ونقل متروی ریو از سرعت و کفایت بالایی برخوردار است به طوری که برترین هتل های اقامت گردشگری در سواحل ایمن در مجاورت کوپاکابانا و ایپانما و در میان رستوران ها و مغازه هایی نهاده شده که دسترسی آسانی به مترو دارند. انتخاب دیگر، بوتافوگو است، یک منطقه مسکونی در مجاورت کوپاکابانا و در نزدیکی ایستگاه تله کابین کوه شوگرلوف.